စီးပွားရေးသမားတိုင်းသည် ကိုယ့်အတွက် အကျိုးအမြတ်ကျန်မည့် လုပ်ငန်းတွေကိုသာ လုပ်ကိုင်ရင်းနှီးမြှပ်ကြပေသည်။
သို့ဖြစ်၍ ဂျပန်နိုင်ငံ ရှီဂါစုရင်စုတွင် နေထိုင်သော အသက်၅၂နှစ်အရွယ် အမျိုးသားကြီးတစ်ဦးသည် ဒေသထွက်အစားအစာမုန့်ကြော်ဆိုင်လေးဖွင့်ထားရင်းနဲ့ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း ပြုခဲ့သည်။
အမျိုးသားကြီးသည် ကိုယ်တိုင်က မိဘမဲ့ဘဝနဲ့ ကြီးပြင်းလာခဲ့ရကာ မုန့်ကြော်ရောင်းရာတွင် ဆင်းရဲနွမ်းပါးသော ကျောင်းသားလေးတွေကို စာနာမိကာ သူတို့လေးတွေ ဝယ်စားနိုင်ဖို့ရာအတွက် တစ်ခါတစ်လေ အရှုံးခံပြီးတော့ ရောင်းချခဲ့သည်။
အမျိုးသားကြီးသည် သူ့ကြော်ရောင်းသောမုန့်တွေမှာ အရသာရှိလွန်းပြီးစားကောင်းကာ လူကြိုက်များသော်လည်းဈေးတက်လိုက်ပါက အချို့သောဆင်းရဲသားများ ဝယ်မစားနိုင်ကြပဲ ငေးကြည့်ရုံဘဝမျိုးကို တွေးမိပြီးတော့ ဈေးနှုန်းချိုသာစွာဖြင့် ရောင်းချပေးခဲ့ရာ အများရဲ့ ချီးကျူးခြင်းများစွာကို ခံခဲ့ရသည်။
Credit
Zawgyi
စီးပြားေရးသမားတိုင္းသည္ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးအျမတ္က်န္မည့္ လုပ္ငန္းေတြကိုသာ လုပ္ကိုင္ရင္းႏွီးျမႇပ္ၾကေပသည္။
သို႔ျဖစ္၍ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ရွီဂါစုရင္စုတြင္ ေနထိုင္ေသာ အသက္၅၂ႏွစ္အ႐ြယ္ အမ်ိဳးသားႀကီးတစ္ဦးသည္ ေဒသထြက္အစားအစာမုန္႔ေၾကာ္ဆိုင္ေလးဖြင့္ထားရင္းနဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳခဲ့သည္။
အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ ကိုယ္တိုင္က မိဘမဲ့ဘဝနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရကာ မုန္႔ေၾကာ္ေရာင္းရာတြင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို စာနာမိကာ သူတို႔ေလးေတြ ဝယ္စားႏိုင္ဖို႔ရာအတြက္ တစ္ခါတစ္ေလ အရႈံးခံၿပီးေတာ့ ေရာင္းခ်ခဲ့သည္။
အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ သူ႔ေၾကာ္ေရာင္းေသာမုန္႔ေတြမွာ အရသာရွိလြန္းၿပီးစားေကာင္းကာ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ္လည္းေစ်းတက္လိုက္ပါက အခ်ိဳ႕ေသာဆင္းရဲသားမ်ား ဝယ္မစားႏိုင္ၾကပဲ ေငးၾကည့္႐ုံဘဝမ်ိဳးကို ေတြးမိၿပီးေတာ့ ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာစြာျဖင့္ ေရာင္းခ်ေပးခဲ့ရာ အမ်ားရဲ႕ ခ်ီးက်ဴးျခင္းမ်ားစြာကို ခံခဲ့ရသည္။
Credit